Geweldloosheid, Ahimsa

Over geweldloosheid

Geweldloosheid, een begrip uit de yogafilosofie, het is een van de basis begrippen.

Toen ik daar voor het eerst van hoorde was ik een soort van boos. Ik was helemaal niet gewelddadig. Ik was tegen oorlog, wilde dat de kernkoppen in Volkel weggingen, vond het stom dat er legers waren die aan de andere kant van de wereld gingen vechten onder het mom van vredesmissies en zo nog kan ik nog we even doorgaan. Ik was boos op de maatschappij. Kon geen goede manier vinden om me uiten en was dus gewoon anti, tegen.

Dus mijn eerste reactie was dan ook; ik ben geweldloos.

In de loop van mijn leven ben ik volledig gedraaid en heeft geweldloosheid een totaal andere betekenis gekregen. Waar ik geweld associeerde met de buitenwereld leerde ik naar binnen kijken. Door in de eerste plaats te onderzoeken wat geweld is en hoe ik daar mee om ga.

Geweld is een inbreuk in de harmonie, dat was de definitie die ik leerde. Maar goed dan komt direct de volgende vraag, wat is dan harmonie.

Zelfstudie daar had ik nog nooit van gehoord, geen idee hoe dat te doen. Hoe neem je jezelf onder de loep, je gedrag, je gedachten. Je bent toch gewoon wie je bent, daar kon ik niets aan veranderen. De buitenwereld die was stom, daar moest de verandering plaatsvinden. “ze’ moesten stoppen met oorlog voeren, met vechten.

Ik stopte met tv kijken en kranten lezen. Mijn idee was dat geweld dan wel uit mijn leven zou verdwijnen.

Maar nee hoor dat gebeurde helemaal niet. Daarvoor in de plaats kwam ruzie met geliefden. Ik vond dat ze zeurden, lastig waren, niet voldoende bewust van hun keuzes enz. Ik verhuisde naar de andere kant van het land. Daar waar het gras groener is.

En gaande weg ontdekte ik dat geweld niet buiten mij was maar binnenin mij. Ik wist niet wat ik nodig had, waar mijn behoeften lagen. Ik deed datgene waarvan ik dacht dat anderen dat goed zouden vinden, of prettig.

Maar hoe vind je dan die vrede binnen in je, hoe verhoudt dat zich tot de buitenwereld. Zo binnen zo buiten…………

Stukje bij beetje heb ik mezelf leren kennen. Heb ik ontdekt dat het gevoel van ontevredenheid me aanzet om te ontdekken wat ik dan wel wil.

Van nature ben ik super gevoelig voor invloeden van buitenaf. Dat wil zeggen dat ik heel goed aanvoel wat er speelt bij iemand of bij een groep mensen. Daardoor voelde ik me angstig en vogelvrij, alsof iedereen altijd maar naar mij keek en afkeurde wat ik deed of dacht. Doodsbang was ik voor sinterklaas en god die konden gedachten lezen en die wisten dus als ik iets verkeerds van iemand zou denken.

Op school en in een groep voelde ik me totaal niet op mijn gemak, als de meester uit de 4de klas naar me keek kreeg ik al een rood hoofd.

In de pubertijd voelde ik me aangetrokken tot de filosofie van de communes, las veel over het communisme. De grond gedachte daarvan vind ik nog steeds inspirerend.

Samen zorg dragen voor de mensen, de dieren, de planten, de gebouwen de aarde. Alles afgestemd op elkaar, in harmonie met elkaar= geweldloos.

Toch loopt dat vaak uit de hand. Als er een inbreuk komt op die harmonie is het zaak daar mee om te gaan. En daar gaat het mis. Elk mens heeft andere manieren van omgaan met, afhankelijk van zijn/haar aard, verleden en omstandigheden. Angst steekt dan de kop op, vandaar uit wil hij of zij de ander of de omstandigheden controleren.

Daarom is het zo belangrijk jezelf te kennen. Te weten wat je voelt, te weten wat jouw rol is in het geheel, te weten dat je gewaardeerd wordt door de ander, gedragen wordt door de groep.

De enige manier om daar te komen is door zelf onderzoek. Hoe voelde jij je, wat waren de omstandigheden, kon je een manier vinden om je gevoelens te uiten?

Steeds meer ontdek ik dat het kleine meisje zich niet kon uiten, niet wist wat ze voelde, ze geen idee had wat van haar was of van een ander qua gevoelens, meningen, ideeën. Dat ze zich steeds verder terug trok in haar binnenwereld en steeds bozer werd tegen de buitenwereld.

Dat ze daardoor geweld pleegde tegen zichzelf, heb ik mogen leren in de loop van de tijd.

Wees je eigen beste vriendje………………………………

dat is mijn motto geworden. Daardoor kan ik nu ontspannen leven. Met steeds meer zelfvertrouwen.

Het tegengestelde van geweld is harmonie.

Om harmonie te kunnen ervaren is het nodig geweld te kennen, zodat je het kan herkennen als het daar is. Steeds gemakkelijker leer ik me over te geven aan de flow van het leven, herken ik wanneer het niet geweldloos is. Moeiteloos, zacht, stromend, meebewegend, blij, vreugdevol, tintelend, enthousiast, inspirerend dat zijn woorden die ik nu gebruik bij harmonie of geweldloosheid.

Tegenwoordig richt ik me op wat ik WEL wil, en wat ik nodig heb om daar te zijn. Het enige wat ik wil is ontspannen leven. Voor mij wil dat zeggen dat ik me rustig en veilig voel, dat mijn lichaam zacht en soepel voelt. En natuurlijk ervaar ik genoeg tegenslag of moeilijkheden. Ik ga er mee om. Ik onderzoek wat er gebeurt en hoe ik daar mijn weg in volg. Elke dag weer.

En s ávonds in bed bedenk ik me dan? Waar ben ik ontspannen mee omgegaan vandaag?

En geef ik mezelf een compliment voor alles wat goed ging, de rest laat ik. Dat is voor later.