Yoga met je gezin

Ja daar is het schip, hoor ik uit de verte roepen. Een klein jongetje komt keihard aangerend.

Als hij mij ziet stopt hij en kijkt verontrust om. Waar zijn papa en mama? Hij draait zich om en rent terug naar ze. Een paar tellen later zijn ze allemaal bij ’t Appeltje. Vader, Moeder zoon en dochter. We maken kennis en lk laat ze de tuin zien onderwijl wat babbelend met de kinderen.

Ze komen voor een yogales met het hele gezin. Dat leek moeder een leuk verjaardag cadeautje voor haarzelf. Ze had al eens een yogales met haar dochter van 6 gevolgd en dat was beiden goed bevallen. Nu dan met het hele gezin.

We gaan naar binnen, en dat is al een belevenis op zich, op een schip te zijn. Jesse (4) loopt zoekend rond en na een paar minuten vraagt hij waar t stuur is. Ik vertel hem dat het stuur weg is omdat het schip niet meer vaart en dat er op de plek van het stuur nu een toilet is. Hij kijkt bedenkelijk en rent verder naar binnen.

Hij ziet de matjes liggen en gaat  direct op  handen en voeten staan terwijl zijn zusje Eva van 6 in  de kleermakers zit gaat zitten met een vroom gezicht. Wat een verschil. Een druktemaker van 4 en een meisje wat zich keurig aanpast van 6.

Nadat we een kopje thee hebben gedronken en de kinderen wat gewend zijn geraakt gaan we op de matjes. Er liggen 4 matjes naast elkaar. Ik vraag ze te gaan liggen en de handen op de buik te leggen. Voel maar eens wat er gebeurt? En leg nu eens jouw hand op de buik van papa, wat voel je dan? En op die van mama? Wat voel je dan? Een en al aandacht van de kinderen of papa en mama ook ademen en of ze dat kunnen voelen in de buik.

Omdat het lente is heb ik een klein gedichtje voor ze over een zaadje in de grond. Ze maken zich heel klein en kruipen onder de grond. Paps en mams mogen het zaadje wrijven, de zon gaat schijnen en het zaadje gaat langzaam  groeien, steekt zijn kopje beven de grond en kruipt toch maar weer terug, brr koud, beetje eng die grote wereld, maar toch nieuwsgierig opnieuw rondkijkend, je ondersteunt weten door je vader of moeder kunnen de zaadjes steeds verder groeien en tot bloei komen. Jesse is een roze bloem en Eva is een crocus.

We doen nog meer houdingen en aanraakspelletjes waarbij we steeds elkaar helpen en ondersteunen.

Geheel en al aandacht voor elkaar, de druktemaker komt tot rust, en het verlegen meisje wordt spontaner en beweeglijker. Ook bij de ouders ontstaat ontspanning en vertrouwen.

Als de aandacht na 50 minuten op is pak ik de klankschalen. We luisteren naar de klanken en de kinderen mogen ook zelf een schaal aan slaan. We zetten ze op de buik van papa en mama en die vertellen wat ze voelen. Natuurlijk moet dat ook omgekeerd.

Ieieieieie dat kriebelt lekker zegt Jesse en rekt zich uit. Hij ontspant zich volledig en sluit zijn ogen, ook Eva doet mee. Totale rust en ontspanning.

Daarna is het tijd om naar buiten te gaan. De kinderen hebben allebei 10 boontjes gekregen die ze in de grond mogen stopen en mogen vertellen goed te gaan groeien en bloeien. Ze krijgen ook nog een paar boontjes mee naar huis om daar te planten.

De zon schijnt, de kinderen spelen in de tuin en vader en moeder zitten gezellig op het terras na te praten onder het genot van een kopje koffie en een broodje.

Dan komt Jesse na een wederom een bezoekje aan de wc en zegt, ik vind het toch wel fijner dat er  een wc is in plaats van een stuur.

Als ze na 3 uur hun spullen weer bij elkaar zoeken zijn ze allemaal ontspannen en opgeladen.

Wat een heerlijke ochtend.

Vader; zo mooi om op deze manier contact te maken met je kinderen, vanuit rust en ontspanning, om op deze manier te vertrouwen te geven en te ontvangen.

Moeder is ontroert door de zorgzaamheid en liefdevolle aandacht die haar dochter tentoonspreid, en omdat manlief het ook leuk vond.

Op een totaal andere manier aandacht voor elkaar.

En ik, ik kan alleen maar dankbaar zijn, dat ik op deze fijne plek mag zijn en de liefde en de kracht van deze plek mag delen met eenieder die zich geroepen voelt hier te komen.

Yvonne